"Svingjen - du finns inte mer"
”Lyckliga gatan du finns inte mer
du har försvunnit med hela kvarter
tystnat har leken, tystnat har sången
högt över marken svävar betongen."
Dei fleste som har levd ei stund kjenner til dette refrenget skrive av Britt Lindeborg og gjort kjendt av Anna-Lena Löfgren. "Lyckliga gatan" kom ut i 1967, på den tid ”utviklinga” så vidt var komen til Stryn. Ein kom inn i den tidsepoken der alt det gamle
vart kasta på båten og dei nye ideane med asfalt og betong rådde grunnen åleine. Vi som har opplevd både det gamle og nye Stryn kan med godt samvit minnast oppveksten vår i ”lyckliga gatan”. Mi lykkelege gate var området ikring ”Svingjen” i Stryn sentrum.
Dei fleste husa som stod der måtte vike plass for utviklinga og framsteget sin tidsalder.
Kvar gong eg høyrer denne songen om ”Lyckliga gatan” dukkar nokre minner frå oppveksten min fram; bygningar, personar, hendingar og lukter vert levande. Nokre av minnene er dessverre uklare, men nokre kjensler og minner sit igjen, og som gjer godt
å ta fram av og til. Nokre vil kalle slikt for nostalgi; la gå, det er vel kanskje det, men like fullt kan det gjere godt å stanse opp i det stressande og målretta samfunn vi i dag lever i og tenke tilbake på det som ein gong var.
Sverre Nesje med ”krambuda” si, likte å prate med oss småungane, den karakteristiske ”småspyttinga” når han prata. Disken, kaffilukta, medisinar og godsakar. Å gå ærend for mor resulterte i belønning frå Sverre. Det vanka kandis-sukker eller drops. Eg var
ikkje gamle karen då eg kjøpte South State til mora mi. Det mest spennande var likevel å få vere med inn på buda. Sverre venta tolmodig medan vi småstrikane fekk lov til å prøve og lyfte opp ein mjølsekk med taljene i Nesjebuda. Eg etterlyser bilete inne og
ute frå forretningane i Stryn sentrum. Viss nokon har bilder eller kvardagslege minner som dei vil dele, send nokre ord til: rasmusistryn@hotmail.com.